10 Ιστορικό Ακρόπολις: Θέαμα χωρίς θεατές

Πραγματικά κρίμα που ένα τόσο καλά «στημένος» αγώνας, χάθηκε μέσα στη σκόνη της μίζερης πραγματικότητας. Οι θεατές που ποτέ δεν έμφανίστηκαν… έχασαν!

Οι ιστορικοί αγώνες μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να αναπνεύσουν αυτοκίνητα και οδηγοί, από τα σκοτεινά υπόγεια όπου είναι κρυμμένα σίδερα και ψυχές, αλλά αυτό εδώ το «αγωνιστικό» Ιστορικό Ακρόπολις (με αριθμό το δέκα, αν και ουσιαστικά είναι ένατο), ήταν άλλο πράγμα. Δεν ήταν βόλτα, ήταν αγώνας και μάλιστα πολύ καλά στημένος με πολύ όμορφες ασφάλτινες (κυρίως) διαδρομές. Και να το δηλώσουμε απροκάλυπτα: Όσοι αγωνιζόμενοι και θεατές δεν κατάφεραν να δώσουν παρουσία, θα πρέπει να το μετάνιωσαν. Οι ξένοι πάντως έκαναν την εμφάνισή τους με καλά αυτοκίνητα, σε αντίθεση με τους έλληνες που έμειναν να αναλογίζονται τη κρίση.
Μάλιστα αν και ο αγώνας εμφανιζόταν σαν ένας, ουσιαστικά ήταν τρείς στην συσκευασία του ενός. Ένας sporting με χρονομετρημένες ειδικές διαδρομές (κράνη, ρολ-μπαρ κλπ.), ένας regularity με τις δυσκολίες του στην ακρίβεια… μέτρου και ένας χωμάτινος την τελευταία μέρα που μετρούσε σε ξεχωριστό πρωτάθλημα. Έτσι οι εισαγόμενες συμμετοχές είχαν την ευκαιρία να χρονομετρηθούν διπλά με τα έξοδα μιας και μόνο μεταφοράς. Γενικά μια πολύ έξυπνη επιλογή.
Όσο για χορηγούς, ευτυχώς που η Mercedes-Benz συμπλήρωνε 125 χρόνια ζωής και έτσι βοήθησε οικονομικά, γιατί όπως είπαμε οι καιροί είναι κακοί και πονηροί.
Τέλος ευχάριστη έκπληξη το γραφείο τύπου που λειτούργησε εξαιρετικά μεταδίδοντας τα αποτελέσματα γρήγορα, ακόμα και μέσα από το κινητό σου. (Στην ηλεκτρονική σελίδα του Historic Acropolis Rally θα βρείτε αναλυτικά όλα τα αποτελέσματα.) Μάλιστα είχε ετοιμάσει και πληροφορίες για την πρόσβαση στις ειδικές διαδρομές, τις οποίες όμως ήταν ελάχιστοι αυτοί που τις χρησιμοποίησαν. Είναι οι καιροί δύσκολοι!

Αγώνας
Όλα και πάλι ξεκινούσαν εμπρός από την Ακρόπολη, όχι ακριβώς στο πλακόστρωτο, αλλά λίγο πιο κάτω και από εκεί οι αγωνιζόμενοι θα μεταφέρονταν στο σύνηθες «λουκουμαδοχώρι» των Καμένων Βούρλων που όπως πάντα παραμένει μια καλή επιλογή, ειδικά τώρα που ο αυτοκινητόδρομος το παρακάμπτει και είναι πιο χαλαρό κυκλοφοριακά.
Η πρώτη μέρα, την Παρασκευή δηλαδή, το sporting θα κύκλωνε από δύο φορές κλασικές διαδρομές όπως το Μόδι, τον Μπράλο (η μόνη ειδική που είχε κάποιους θεατές) και την τιμημένη Φτερόλακα με ενδιάμεση ανασυγκρότηση και την επόμενη μέρα θα επαναλάμβανε το ίδιο σκεπτικό, επισκεπτόμενη από δύο φορές τις Ανάβρα, Μοσχοκαριά και Γιαννιτσού.
Το είπαμε και στην αρχή, όσοι δεν έδωσαν παρόν, είτε στο μπάκετ, είτε με το καπέλο του θεατή… έχασαν! Και αυτό γιατί πέρα από αυτό το καθαυτό αγωνιστικό μέρος των 740 χιλιομέτρων, είναι που ειδικά αυτή την εποχή, η Ελλάδα είναι στις ομορφιές της. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η εποχή που «πάει» στη χώρα μας, είναι η Άνοιξη! Από το φρέσκο πράσινο, μέχρι το βουητό των εκνευριστικών ζουζουνιών που πετούν ασταμάτητα γύρω σου, όλα εξελίσσονται σε μια εκτυφλωτική έκρηξη ζωής! Προσθέστε σε αυτά το μαύρο ψωμί, το άσπρο τυρί και τη κατακόκκινη ντομάτα που δαγκώνεις και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορεί κανείς να πεθυμήσει; Νομίζω πως όχι!
Αν πάλι η άσφαλτος είναι πολύ καθαρή, η τρίτη μέρα ανήκε στο χώμα. Μόνο που οι βροχές που έπεσαν, μετέτρεψαν το Παλεοχώρι κατάλληλο μόνο για κατάβαση με καγιάκ και έτσι οι οργανωτές αναγκάστηκαν να τρέξουν τις Ρεγκίνι και Ελάτια από τρείς φορές.
Τέλος σε ότι έχει να κάνει με τον αγώνα του regularity που είχε διάρκεια τριών ημερών (τον οποίο όμως δεν καταφέραμε ναός παρακολουθήσουμε), αυτός ξεκίνησε από την Αθήνα και μέσω Θήβας, Λιβαδειάς, Αράχοβας και Αμφίκλειας κατέληξε και αυτός στα Καμένα Βούρλα. Τη δεύτερη μέρα κύκλωσε τα βουνά της περιοχής μέσω Λαμίας, Σπερχιάδας και Δομοκούς για να επιστρέψει μέσω Αλμυρού και τη τρίτη πάλι έκανε τον κύκλο από Αλμυρό προς Μακρακόμη και Λαμία, για να τερματίσει στα Καμένα Βούρλα, όπου έγινε και η απονομή των κυπέλων, έχοντας καλύψει 923 χιλιόμετρα.

Συμμετοχές
Ο Βασίλης Βελάνης με το Escort 1600, σαν ο τελευταίος νικητής της sporting, ξεκινούσε πρώτος ακολουθούμενος όμως από το καλύτερο αυτοκίνητο του αγώνα και με ένα οδηγό που έχει κερδίσει δύο φορές τον αγώνα και ξέρει τις διαδρομές (το 2007 και 2008 με Lancia Stratos), τον Ιταλό Bianchini με Lancia 037! Ακολουθούσε ο επίσης δύο φορές νικητής (το 2004 και 2005 με Volvo 142S), ο Φιλανδός Laaksonen με Mazda RX7 (με κινητήρα wankel) του 1981, που έδειχνε πολύ δυνατό. Παρεμβαλλόταν το Escort 1600 του Στέφανου Σπάρταλη και ακολουθούσε μια στρατιά από ιταλικές Porsche 911.
Ο Αυστριακός Harrach έκανε μια περίεργη εμφάνιση, ως επιλογή, με Mitsubishi Lancer του 1981, πριν φτάσουμε στον Κ. Πίτσο και την πολύ όμορφη και δυνατή Toyota Celica 2000GT του 1980, η οποία αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αυτοκίνητα των ελληνικών αγώνων και η οποία αφού για χρόνια αγνοείτο, τελικά βρέθηκε παρατημένη σε ένα χωράφι, έχοντας ικανοποιήσει όλα τα κέφια των Ρωμά! Τέλος καλό, όλα καλά, με πολύ δουλειά και μεράκι όμως να έχει πέσει πάνω στο αυτοκίνητο για να αναστηθεί.
Ο Τσέχος Janota Opel Kadett GT/E του 1975 αποδείχτηκε καλό χέρι και πιο κάτω θα πρέπει να αναφέρουμε τους Π. Κούτσικο (BMW 2002 Ti), Β. Πόλιτο (Datsun 16000SSS του 1970), Χρ. Πλατή (Toyota Starlet), Χ. Καλτσούνη (Opel Kadett GTE του 1975) Γ. Χωριανόπουλο (AUDI 80 του 1975), Γ. Νιόρα (Toyota Starlet), Γ. Εντιπίδη (Ford Escort), Τ. Γεμενή (Toyota Corolla) καθώς και τους «Λυσσίκομο» (Alfa Romeo 2000 Berlina), Φ. Σταφυλοπάτη (με το αυτοκίνητο του αγώνα που ήταν ένα τεράστιο Ford Falcon), Μ. Λυκάκη (Ford Escort), Σ. Γιαμαλάκη (Renault 5 Turbo) και τον Χ. Αναστασιάδη (που αν και είχε δηλώσει Citroen DS τελικά συμμετείχε με Opel Kadett). Έτσι για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από τις 58 συμμετοχές.

Εξέλιξη
Λίγο-πολύ αναμενόμενη ήταν η εξέλιξη στη sporting, αφού οι ανηφόρες των ελληνικών βουνών έχουν την ιδιομορφία να «καθαρίζουν» τα πιο αδύνατα αυτοκίνητα. Έτσι η 037 με τον Bianchini έδειξε από νωρίς τις δυνατότητες της και πήρε κεφάλι που δεν το έχασε σε όλο τον αγώνα. Όμως δεν έμεινε χωρίς Ελληνική απάντηση αφού ο Πίτσος με το καλημέρα άρχισε να γράφει ανταγωνιστικούς χρόνους και ο Σπάρταλης, παρά τα κυβικά του… έβγαλε γλώσσα!
Όμως οι ίπποι, είναι ίπποι και τρείς Ιταλοί θα ανέβουν στα σκαλιά του βάθρου. Έτσι πίσω από τους Marco Bianchini/Emanuelle Baldaccini τερμάτισαν τελικά οι Enrico Brazzoli/Simone Trutalli (Porshe 911RS), Pierangello Rossi/Luca Beltrame (Porsche 911SC) και Polo Pasutti/Giullio Bisol (Porsche 911) εμπρός από τους Στέφανο Σπάρταλη/Γιώργο Πολυζώη που έκλεισαν την πεντάδα με τους Κωνσταντίνο Πίτσο/Στέλιο Καραπαπάζη τελικά όγδοους.
Όμως οι ρόλοι αντιστράφηκαν όταν την επόμενη μέρα τα καλά ελληνικά χώματα πήραν τη θέση της κακής ασφάλτου. Οι Ιταλοί χωρίς λόγο να πιέσουν, αφού οι Ελληνικές συμμετοχές δεν μετρούσαν στο Πρωτάθλημα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έδωσαν το μέγιστο με αποτέλεσμα να είναι ο Πίτσος, αυτός που γέλασε καλύτερα, μετά από ένα πολύ μυαλωμένο αγώνα, με σωστές γραμμές και στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου χωρίς προβλήματα. Με 11,3’’ ήταν εμπρός από τον Bianchini που τελικά κατάφερε να κρατηθεί εμπρός από το πολύ δυνατό Ford Escort RS1800 του Frank Cunningham, με τους Χρήστο Οικονόμου/Αντόνη Γαρυφαλή (Ford Escort MK1 RS2000) και Στέλιο Γιαμαλάκη/Νίκο Σάμιο (Talbot Sunbeam Lotus) να ανεβαίνουν στην έκτη και έβδομη θέση αντίστοιχα.
Τέλος η νίκη στον αγώνα του regularity, όπως πάντα άλλωστε, παίχτηκε στις λεπτομέρειες και ο Απόστολος Παπανίκος (με τον Αριστοτέλη Γεωργίου) ήταν οι νικητές εμπρός από τον πολύπειρο Γιάννη Κατσαούνη για να κλείσουν τη πρώτη εξάδα οι Γιάννης Καρουβάς, Στέλιος Βανέζος, Γιώργος Κίκιζας και Πάρις Μακρυγιάννης.
Ήταν ένα πού όμορφο τριήμερο. Άντε και του χρόνου!